Metoda integracji sensorycznej jest jedną z najnowszych kompleksowych metod terapeutycznych. Stosowana jest w odniesieniu do dzieci z opóźnieniem w rozwoju psychoruchowym, trudnościami w nauce szkolnej i z uszkodzeniami ośrodkowego układu nerwowego.          

Główne założenia teorii integracji sensorycznej (SI) - to organizacja wejściowych danych zmysłowych dokonanych przez mózg w celu produkowania odpowiedzi adaptacyjnych na wymagania otoczenia.

Wybrane objawy u dzieci młodszych, które mogą świadczyć o nieprawidłowym przetwarzaniu bodźców zmysłowych, to:

  • nadmierny niepokój, drażliwość i impulsywność,

  • lękliwość i postawa wycofania się,

  • nadruchliwość i problemy koncentracji uwagi,

  • kłopoty z równowagą i koordynacją ruchową,

  • nienaturalne silne domaganie się czynności i zabaw związanych z obracaniem się, huśtaniem, ślizganiem, podskakiwaniem lub unikanie takich doznań,

  • lęk przed oderwaniem nóg od podłoża,

  • choroba lokomocyjna,

  • niewłaściwy wzorzec postawy i chodu,

  • niskie napięcie mięśniowe i nadmierna męczliwość,

  • zła tolerancja wrażeń dotykowych,

  • brak umiejętności w naśladowaniu ruchów,

  • powtarzanie czynności( perseweracje ruchowe),

  • zaburzenia rozwoju językowego i zdolności komunikacyjnych,

  • trudności w opanowaniu umiejętności pisania,

  • trudności z nauką czytania

Formy terapii integracji sensorycznej są bardzo atrakcyjne dla dzieci, odbywają się na sali gimnastycznej lub w specjalnie przystosowanym pomieszczeniu.                                                                                                                                                                                                                                                                                     

Terapia SI nie zastępuje nauki w szkole, jednak sprawia, że uczenie staje się łatwiejsze.